Ekstaza

Esej filmowy łączący wątki autobiograficzne, wielowymiarowe obrazy i elementy fabularne. Dzięki tym formalnym zabiegom powstaje wiarygodna i bogata psychologicznie opowieść o młodej dziewczynie cierpiącej na anoreksję. Przedstawiana jest delikatnym, wydawałoby się neutralnym tonem narratorki-bohaterki filmu. Silny filozoficzno-feministyczny głos i wyjątkowa stylistyka rozszerzają tematykę filmu. Klara nie czuje się dobrze w zimnych, futurystycznych przestrzeniach, które tworzą architekturę Brasilii. Odkrywamy z bohaterką miasto, które nie nadaje się do życia i metaforycznie wchodzi w dialog z jej ciałem oraz psychiką, która chce się wyrywać ponad ograniczającą ją fizyczność. Cały czas w tej historii przenika się intymność i polityka. Głos Klary w filmie (podążamy za bohaterką od 7. do 18. roku życia) nie obywa się bez literackich konotacji. Usłyszymy echa dzieł Lewisa Carolla, Jamesa Joyce’a czy George’a Bataillle’a. Dzięki niezwykle dopracowanej warstwie muzycznej ten elegancki, artystyczny film pozostaje w nas na długo.